De in 2010 overleden schrijver Harry Mulisch is onlangs gesignaleerd in een Frans wegrestaurant, even ten zuiden van Poitiers. Dit melden diverse bronnen aan HeWat.

De Schrijver zou in zijn eentje aan een tafeltje hebben gezeten met een pijp in zijn mond, die niet was aangestoken, terwijl hij aantekeningen maakte in een notitieboekje en een kop koffie dronk.

“We hadden net ons warme eten gekocht en zochten een plekje en toen zag ik hem”, vertelt Bertie (‘liever geen achternaam’) uit Berkel en Rodenrijs die met haar man en twee kinderen op weg was naar een camping in Zuid-Frankrijk. “Ik stootte mijn Henk aan en zei: ‘Henk! Dat is hem toch! Hoe heet ie! Van de Hemelontdekking!’, maar Henk herkende hem niet, Henk is niet zo’n lezer.”

Helaas had Bertie geen kans de overleden schrijver iets te vragen. “Ja, je gaat ook niet naar zo iemand toe meteen. Zo’n man heeft ook vakantie, die zit niet op andere Hollanders te wachten natuurlijk. Maar toen we weer weggingen zat hij er dus niet meer.”

Ook Fanny Geulsmit uit Haaksbergen zegt de schrijver te hebben gezien: “Ik moest naar de wc en toen ik daarheen liep zag ik hem vanuit mijn ooghoeken. Dat lange smalle gezicht met die enorme neus. En dan die pijp, dat kon er natuurlijk maar één zijn. Ik wilde gelijk een handtekening vragen want ik heb al zijn boeken, wie niet, maar ik moest echt nodig. Nou, toen ik klaar was met mijn booodschap zeg maar zat hij er niet meer.”

Fanny Geulsmit wist ten tijde van haar ‘encounter‘ niet dat de schrijver al lang is overleden. “Wat zeg je me nou? Is ie’ dood? Dat is Reve toch die dood is?”
Ze wilde liever niet verder praten in de wetenschap dat ze welicht een dode heeft gezien.

Bij navraag bij het wegrestaurant blijkt inderdaad dat iemand die aan het signalement van wijlen Harry Mulisch voldoet rond de tijd van de waarneming daar een koffie heeft gedronken. Zowel de bedrijfsleider als de destijds dienstdoende kassamedewerker herkennen de beschrijving. “We vonden het al zo raar dat hij daar maar de hele tijd met een pijp in zijn mond zat, terwijl je hier niet mag roken”, laat de bedrijfsleider weten.

De kassamedewerker kan zich niets bijzonders herinneren van het moment dat al dan niet wijlen Mulisch afrekende. “Het was een vriendelijke man en hij betaalde gepast. Verder leek hij vloeiend Frans te spreken maar goed, hoe moeilijk is het om ‘merci‘ en ‘au revoir‘ te zeggen? Nee, ik heb nog nooit van die naam gehoord. Een overleden schrijver zegt u? Hoe kon hij dan afrekenen als hij overleden is? Ik geloof niet in spoken, nog even en ik kom Elvis tegen zeker.”